Większość Włochów jest nastawiona do swojej ojczyzny bardzo patriotycznie, co nie oznacza, że równie pełni miłości są dla swoich krajan. Wiecznie dzwoniące telefony w Mediolanie, obsesyjne oszczędzanie w Genui, dużo alkoholu w Veneto, nadmiar makaronu na południu i sardyńska potrzeba depilacji – oto niektóre stereotypy, w które wierzą Włosi na temat… samych siebie.
W pierwszych dniach roku, kiedy planujemy nadchodzące miesiące, wtłaczamy przyszłość w ramy kalendarza, ja podróżuję myślami. Delfy – greckie sanktuarium, do którego antyczni pielgrzymowali, by porozmawiać z Pytią – przypominają mi, że zamiast planować, szukając odpowiedzi u wyroczni, lepiej po prostu żyć, a odpowiedzi poszukać w sobie.
Nie wsiadłam do wehikułu czasu, tylko do zwykłego, rzymskiego metra linii A. Z Piazza di Spagna zawiozło mnie ono wprost do jednego z najsłynniejszych studiów filmowych świata – a wydawać by się mogło, że cofnęłam się do dalekiej przeszłości.
Nigdzie nie marznie się tak, jak nad Morzem Śródziemnym. Czyżby Południowcy mieli inną percepcję chłodu?
